WCDMA
Główna idea technologii WCDMA związana jest z użyciem wspólnego kanału transmisyjnego o szerokości 5 MHz dla wielu jednoczesnych transmisji (które są rozpraszane w całym, około 5-megahercowym paśmie). Dla potrzeb komunikacji operator musi zdefiniować dwa takie zakresy częstotliwości - jedno do transmisji z terminali do stacji bazowej (uplink), drugie dla transmisji ze stacji bazowej w kierunku terminali (downlink) (oczywiście jeśli operator jest w posiadaniu odpowiednio dużego zakresu częstotliwości, może zdefiniować więcej takich par).
Dostęp do sieci radiowej na bazie technologii WCDMA został w roku 1998 zgłoszony przez Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI) jako propozycja do rodziny systemów 3G (IMT-2000) definiowanej przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU). Od roku 1999 specyfikacje rozwijane są przez 3rd Generation Partnership Project (3GPP). Pierwsza sieć komórkowa (FOMA) używająca technologii WCDMA została zbudowana w roku 2001 przez operatora NTT DoCoMo. W drugim kwartale 2009 roku technologia ta była wdrożona w 290 sieciach w 120 krajach, dzięki czemu jest to najpopularniejsze rozwiązanie stosowane w sieciach trzeciej generacji.
Pojęcie WCDMA stosuje się także jako nazwę standardu sieci komórkowych (sieci WCDMA), które umożliwiają transmisję dzięki użyciu tej technologii.